Ookpapa.nl

In onze vorige blog ging het over de situatie rond corona, een situatie die niemand zag aankomen, helaas veel levens eist en ook plannen en wegen in de war schopt. De grenzen tussen Nederland en België gingen dicht en dat deed onze nuchtere houding soms verwarren door angst en spanning. We wachtten rustig af op de komst van…

De vorige keer vertelden we over de 20-wekenecho, het lekke luchtbed en de gender bekendmaking aan vrienden en familie. Een meisje. We krijgen gewoon een meid in huis, en ergens voelt dat als extra bijzonder. We tellen de laatste maanden.

Zoals je hebt kunnen lezen in onze vorige blog stond er na terugkomst van onze vakantie een leuke verrassing op ons te wachten, toen we in Gent afspraken en Kimberly niet tot het volgende weekend kon wachten met testen. Ze voelde het gewoon, ze is zwanger van ons kleine wonder. En we hadden het over de eerste twee echo’s. Want jeetje, wat is dat bijzonder om te mee te maken.

De vorige keer vertelden we over de juridische molen waarin we een poging hebben gedaan uit te leggen hoe ingewikkeld en complex maar niet onmogelijk dit avontuur is. Wel iets wat je goed moet regelen natuurlijk. Het gaat namelijk niet alleen om een diepe wens, maar ook om een klein mensje en een heleboel betrokkenen. Nadat wij Kimberly en haar gezin en andersom beter leerde kennen, lijkt het ons allen zo vertrouwd en goed te voelen en daarom zijn we in augustus begonnen met een eerste poging. Vergeet dus even de plaatsingsdata van vorige blogs want we maken even een sprongetje naar nu.

De vorige keer vertelden we op pad te zijn geweest met Kimberly, haar man en kinderen. Een dagje naar Boudewijn Seapark, lekker frietjes eten en veel gezelligheid. Aan dit avontuur zitten ook minder gezellige kanten, en dan is één van die dingen wel het juridische gedeelte wat ontzettend ingewikkeld ligt, het wordt althans enorm ingewikkeld gemaakt vinden wij.

In onze vorige blog vertelden we het goede nieuws! Ze zei ja! Ook vertelden we dat we weer afspraken met Kimberly in het gezellige Gent, waar ze ons overviel met een pakketje en superlieve tekeningen van haar kinderen. Ontroerend en we kunnen dan ook niet vaak genoeg zeggen hoe bijzonder dit is. Ook waren er allemaal brieven en tekeningen waarop vragen gesteld werden door de kinderen aan ons. We beloofden eens langs te komen voor een ontmoeting, en dat hebben we gedaan!

In onze vorige blog vertelden we jullie dat er een enorme klik ontstond tijdens de eerste ontmoeting met een eventuele eiceldonor en haar partner. Uiteindelijk besloten zij wellicht een beter gevoel te hebben bij het eventueel dragen van een kindje van ons als draagmoeder. Ze wilde hier nog goed over nadenken alvorens ze daar ja op zou zeggen.

In een vorige blog vertelde we over de ervaring compleet te zijn, en toen toch weer niet. Helaas is dat al vaker zo gegaan in dit avontuur en wordt er eigenlijk best veel onbewust gespeeld met vele gevoelens en emoties. Belangen en wensen van ons als stel, het toekomstige wondertje maar ook zeker van de omgeving, familie en ook uiteraard de eventuele draagmoeder en/of eicel-donor en haar familie en gezin. Onlangs vertelde we tijdens een interview met het NRC dat we het ontzettend moeilijk vinden om alles maar zelf uit te moeten vogelen. Nu zijn we redelijk handig in grote projecten en gelukkig kunnen we heel veel leren van andermans verhalen. Maar het is toch gek dat er geen onafhankelijk bureau is die hierin begeleiding kan bieden? Maar nu het goede nieuws! Een nieuwe blog, en een nieuwe ontmoeting.. Is dit de klik die we zochten?

In een eerdere blog lieten we weten dat er na frustratie, een goed plan, veel pech met een eerdere potentiële draagmoeder, ook een fijn mailtje binnenkwam. 

Het was een mooie zondagmorgen waarop we in de agenda hadden staan: Plan van aanpak maken en wensen op papier zetten. Nou, daar zaten we dan… Zo makkelijk als dat we er inmiddels over kunnen praten en uitleggen, zo moeilijk werd het om op papier te verwoorden wat we nu eigenlijk willen. Wat is het plan?, Wat zijn onze eisen en wensen? Eigenlijk weten we het wel, maar hoe zet je dat op papier als een soort ondernemingsplan, niet dat het een bedrijf gaat worden, maar een hele onderneming is het zeker. Want inmiddels zijn we overladen aan informatie, vele juridische kennis en denken we dat we op sommige gebieden nu zelf meer van het vrouwelijke lichaam begrijpen als onze oude docent Biologie. 

In onze vorige, eerste blog hebben we ons een beetje voorgesteld en hebben we verteld te willen gaan voor IVF waarbij we een draagster nodig hebben die ons kindje wil dragen doormiddel van een IVF-behandeling met een eidonor. Oeps, ik betrap me erop steeds platter te praten over het onderwerp terwijl het zoveel meer is dan gewoon een platte wens. Misschien komt het omdat we al zoveel informatie, gesprekken, Skype-contacten met klinieken hebben en zelfs boeken hebben gelezen.

Beginnen we een blog? Of toch niet? Het is een vraag die we ons zelf al maanden voorhielden. Het voelt als aandacht vragen, en misschien is dat ook wel een beetje waar. Maar eigenlijk voelt het vooral lekker van ons af te schrijven en te kunnen delen wat we meemaken en beleven. Gezien het eigenlijk alles omschrijft waar we van dromen heet onze blog site (OOKPAPA)