#2 Oké, een wens… Maar wat nu?

In onze vorige, eerste blog hebben we ons een beetje voorgesteld en hebben we verteld te willen gaan voor IVF waarbij we een draagster nodig hebben die ons kindje wil dragen doormiddel van een IVF-behandeling met een eidonor. Oeps, ik betrap me erop steeds platter te praten over het onderwerp terwijl het zoveel meer is dan gewoon een platte wens. Misschien komt het omdat we al zoveel informatie, gesprekken, Skype-contacten met klinieken hebben en zelfs boeken hebben gelezen.

Afgelopen maanden zijn wij druk geweest om ons goed te laten voorzien van informatie. Vervelend eigenlijk dat er geen bedrijf of organisatie is die hierin kan begeleiden vanaf de eerste stap tot de komst van een kindje. Welke keuze willen wij maken? Co-ouderschap, waarbij je een kind als het ware deelt met een ander stel of een alleenstaand persoon. Is adoptie een goed idee? Pleegzorg, of toch iets van ons zelf doormiddel van een draagster, ons eigen zaad en een eidonor. Dit laatste is ons voorkeur geworden, maar op dat besluit komen gaat niet zomaar. 

Adoptie?
In de eerste maanden van 2018 hebben wij heel veel contact gezocht met andere wensouders, we hebben met adoptie kinderen gesproken en gesprekken gehad met pleegouders en -kinderen. 

Ook zijn we in contact gekomen met ‘Stichting Adoptie Voorzieningen’, die adoptie-aanvragen behandelt en begeleid tot beginseltoestemming. Hierna word je aangemeld op de wachtlijst van de partijen die weer bemiddelen met het land van keuze. Nou heeft ons dit enorm doen laten schrikken, zelfs een beetje pijnlijk! Wij hebben namelijk oprecht bedacht iets te willen betekenen voor een kindje in nood, maar wij kwamen erachter dat er maar enkele landen zijn waar homo-mannen terecht kunnen en dan nog eens met bijzonder strenge regels. Wij zouden in Afrika wel een kindje kunnen adopteren, maar dan alleen met Special needs, wat betekent dat het kindje geboren is met aandoeningen of ziektes als HIV, ontwikkelingsachterstand etc. In Portugal geldt hetzelfde waarbij we wellicht een kindje kunnen krijgen van 2 tot 6 jaar. Dan is er nog Amerika, wat wel mogelijkheden heeft een pasgeboren kindje te kunnen adopteren. Het klinkt misschien hard om te zeggen, maar als we ooit een kindje met een beperking zouden krijgen is het meer dan welkom uiteraard, en zal het kindje net zoveel liefde krijgen. Maar bewust de keus hiervoor maken vinden we lastig. Dit in afweging met ons eigenlijk nog diepere verlangen ‘echt‘ iets van onszelf te kunnen herkennen, hebben we dit traject toch weer naast ons neer gelegd, net zoals pleegouderschap waarbij ik wel moet bekennen dat dit een hele mooie vorm is van opvoeden.

Co-ouder?
Na onze teleurstelling en verder verkregen informatie zijn we ook nieuwsgierig geworden naar co-ouderschap. Op zich wel een mooi idee dat je bij co-ouderschap de zorg en opvoeding deelt met een ander stel of persoon die graag een kind wil opvoeden maar dit niet 100% zelf wilt doen, of het gewoonweg fijn vind samen te doen met een ander zonder relationele binding. Zo zijn we in contact gekomen met ‘One Wish’ en ‘Meer dan gewenst’. Bij beide stichtingen kun je veel informatie vinden (inmiddels) en kan je er zelfs een profiel aanmaken om voorzichtig kennis te maken met andere wensouders die bijvoorbeeld co-Ouderschap overwegen. ‘Meer dan gewenst’ geeft veel informatie, strijd voor de emancipatie, zet zich in voor al deze bijzondere gezinsvormen maar organiseert ook bijeenkomsten, zoals een speeddate waar wensouders een match kunnen vinden, regenboogdagen waar ouders die inmiddels co-ouder, adoptie of pleegouder zijn samenkomen. Ook hebben zij informatiebijeenkomsten waar er vrijwel van alle vormen wat verteld word. Wij zijn in november geweest naar een bijeenkomst waar ouders hun verhaal deelde, een pleegvader vertelde hoe mooi en ook hoe zwaar het is dit te doen. Een jurist kwam de juridische kant uitlichten van de verschillende vormen, en er werd ook verteld over draagmoederschap wat praktisch, medisch en juridisch best veel materie heeft om te begrijpen. Maar ook nu weer trok dit onze aandacht. Tijdens deze bijeenkomst vertelde enthousiasteling Sara Coster (Bestuurslid van Meer dan gewenst) over haar co-oudervorm en hoe dit dan zo’n beetje gelopen was. Ook betrekt zij wensouders bij alle ontwikkelingen bij de politiek, de media, en klinieken in Nederland die opwachting maken tot versoepeling. Je zou haar een soort coach kunnen noemen. Kinderwens-coach met zelf ook een heel mooi verhaal die zij tot een boek bracht die wij natuurlijk met alle plezier gaan lezen, het boek ‘De wens & de vaders’ (zie foto).

En nu?
Oké, wat nu. Nu we de bovenstaande opties en gezinssamenstellingen uitgezocht en overwogen hebben weten we dus te gaan voor IVF met hulp van een draagster. Best wel heftig eigenlijk een vrouw te zoeken en nog te vinden die met ons (misschien nog onbekend) traject in durft te gaan om ons ooit ook papa te laten worden. Uiteraard hebben we inmiddels bedacht hoe we dat dan voor ons zien. Maar ook komen er allemaal vragen voorbij die we pas beantwoord krijgen als we zo’n lieve dame vinden. Want wat zijn haar wensen eigenlijk? Wilt ze een soort tante worden? Of toch vervreemde? Wilt ze überhaupt onderdeel uit gaan maken van ons gezin, of misschien juist helemaal niet? Wij hopen wanneer we deze dame vinden heel goed en vooral rustig wensen van beide kanten te bespreken, ook zullen we uiteindelijk goede afspraken moeten maken, want ja, laten we niet ontkennen dat het best wel veel gevraagd is 9 maanden een kindje te dragen voor een ander. Laat ik het zo zeggen, als het kon hadden we het zelf gedaan. Maar misschien is het ook wel extra bijzonder anno 2019 als het kan met 2 mannen en 1 vrouw die ons helpt. 

Voorlopig zullen we nog even moeten sparen, zoeken naar een draagster en misschien alvast een eerste kennismaking moeten plannen in Cyprus, Spanje of Canada.

Bedankt!
Bedankt dat jullie deze blog lezen, en sommige zelfs een reminder hebben aangezet waarbij we een berichtje sturen als we een nieuwe blog hebben. De blogs zullen niet allemaal even gezellig zijn, maar hopelijk interessant en leuk genoeg om te lezen. Ook bedankt voor de nu al ontzettend vele lieve berichtjes en lovende woorden.
Volg ons ook op de pas geopende Facebook pagina:  www.facebook.com/ookpapa/