#12 Daar is Sara!

In onze vorige blog ging het over de situatie rond corona, een situatie die niemand zag aankomen, helaas veel levens eist en ook plannen en wegen in de war schopt. De grenzen tussen Nederland en België gingen dicht en dat deed onze nuchtere houding soms verwarren door angst en spanning. We wachtten rustig af op de komst van…

Slik… Waar begin je een blog waar het verhaal eindigt maar ook opnieuw begint? Het is echt waar! We hebben een dochter. Daar is Sara, tien dagen voor de uitgerekende datum geboren op 11 mei 2020. Maar jeetje wat ging dat snel. We hadden alle spullen al een lange tijd klaar staan, het was wachten op een telefoontje om die kant op te gaan. Om de dag zorgden we voor een schone auto met een volle tank en optimale bandenspanning. Het huis was schoon en ons geduld werd op de proef genomen. Lekker makkelijk als je bedenkt dat wij alleen hoeven te wachten terwijl de kwaaltjes vooral in België waren. De familie had geboortedatums gegokt en wij zelf zaten op 12 of 22 mei. Het maakt ook niet uit, maar het hield ons lekker bezig. Met Kimberly hadden we afgesproken op het moment zelf te beslissen ons snel te laten komen om de bevalling mee te maken, of toch te wachten. Want als het vermoeiend gaat, of juist te snel, zouden wij onnodig een reis van drie uur maken met alle risico’s van dien. Tuurlijk zouden we het stiekem mee willen maken, maar eigenlijk maaktte het ons niet meer uit. We wilde gewoon dat het op een schone, gezonde manier ging die voor iedereen oké zou zijn.

Het was 11 mei, iets over 07:20 in de ochtend. Frits reed weg met zijn auto en Joey trok zijn schoenen aan en zat nog aan zijn ontbijt. Onze telefoon ging af en we zagen dat Kimberly wilde beeldbellen. We namen op en pff daar in beeld lag een klein poppetje met de bubbeltjes vruchtwater nog uit haar mond, de vlekjes gelei van de geboorte nog in haar haren. Daar lag ons meisje Sara, Sara Marieke. Met een volle bos haar, wagenwijde oogjes en een klein huiltje lag ze daar haar eerste minuten van de wereld te ontdekken. En wij, wij hadden het niet meer. Huilen, lachen, gelukkig, stralend en alles tegelijk. Ik denk niet dat ons lichaam wist wat hij moest denken maar wat we wel weten is dat we ons het gelukkigst ooit voelde. We zijn ook papa geworden, en dan wel op een speciale manier met speciale mensen. Ondanks de overweldiging wisten we nog wel te vragen hoe het daar gaat. Kimberly antwoordde, tjha een bevalling doet pijn maar het gaat haha. En het is dan ook heel snel gegaan. Na dertig minuten vol verwondering mee te kijken in het gesprek vroeg Bram wanneer we zouden komen. Ehm nu! En dat was oké dus telefoon uit, eerst een gezamelijk dansje in de woonkamer. En actie! Dit hadden we voorbereid. Spullen pakken, auto voor, papieren mee in ‘de’ tas en gaan!

In de auto waar de muziek ernstig hard ging begon het besef in te dalen. Tranen wiegelde over onze wangen maar dat wilde we onderdrukken. Nee we moeten veilig rijden en hebben nog een volgend opstakel. De grens die nog steeds gesloten is vanwege corona. Van te voren hebben we met wat moeite kunnen regelen via, via, via dat we een toestemming kregen van het Crisiscentrum om de grens over te gaan. De toestemming bestond uit een mailtje en daar zouden we het mee doen. Als we daarnaast ook konden aantonen dat er toestemming was van de kinderbescherming. En die hadden we al dus dat moest goed komen maar bleef toch spannend.

Vlak voor de grens konden we het niet laten toch enkele mensen te bellen en te vertellen dat Sara geboren was. Bizar om dat te doen, en bizar hoe men daar net zo vrolijk op reageert als wij. Daar is de grens. Borden die aangaven waar vrachtwagens en/of auto’s moesten voorsorteren, na een file kwamen we bij de politie/douane die om onze auto waggelde, keken even goed naar binnen en vroegen: Waar gaat dat heen? Dus wij met stapels papieren en een onrustige stem in spoed het hele verhaal doen. Ik denk dat ze de helft niet begreep maar het zien van de stapels papieren en kinderspullen op de achterbank deed haar denk ik beslissen snel door te laten rijden haha. Gaat u verder. Oké prima en door.

Antwerpen, Gent, Deinze eraf en door richting Tielt/Aarsele. Gezien Kimberly sinds enkele weken gevolgd werd voor een reportage over draagmoederschap belden we van te voren als we er bijna waren. Toen we aankwamen met de auto werden we gefilmd en na het parkeren stapten we richting de voordeur. Bij binnenkomst kwam de volgende overlading aan indrukken. Één van de kinderen deed open en we stapten de woonkamer binnen waar de kinderen, een blije Arno, Kimberly, Bram en Sara die lekker knus zat bij te komen. Overweldigend dat was het zeker, maar ook liefdevol en een beetje thuiskomen naar hen die we al een tijd niet meer konden zien.

In all rust zijn we bij Kimberly gaan zitten en hebben dan ook de tijd genomen tot ze er klaar voor was. De journalist stelde wat vragen, maar veel konden we toch nog niet plaatsen. Een vol hoofd en een afwachtende houding. Na een tijdje was het ons moment om Sara in ons armen te nemen. Pff dat moment kunnen we niet omschrijven en gaf een emotie die we ook niet kennen. Maar het voelde gelijk vertrouwd en ook eng tegelijk. Een paar minuten geleden waren we nog met zijn tweeen en nu opeens als gezin met drie dat is gek.

Langzaam kwamen de verhalen op gang en werd er met elkaar gesproken over alles van die dag en nacht. Kimberly was moe maar zag er al met al goed uit vonden wij. Diezelfde dag zijn wij gelijk de luiers en alles wezen verzorgen en zoals bedacht zouden we nog enkele dagen blijven. Dit omdat we enkele dagen borstvoeding wilde doen en voor het gezin en ons als een rustig tot ziens zou voelen. Het hele traject of avontuur is altijd heel liefdevol en warm geweest en zo liefdevol en warm wilde we deze week ook met elkaar beleven. Dat is zeker gelukt.

We zijn die week op de bank met Sara wezen slapen en spraken dan ook van bank quarantaine. Overdag op de bank, ’s nachts op de bank en als uitstapje de eettafel. Het was geen straf, want omringt met zoveel (letterlijke) warmte was dit voor Sara het allerfijnst. De kinderen hadden thuis school dus overdag was er een soort rust. Met Kimberly en Bram hebben we ontzettend veel gepraat. De kraamtranen volgde, de vermoeidheid was er ook. Wat er allemaal gebeurd is de afgelopen maanden was nog niet echt te vatten. Maar vooral het trotse gevoel voerde de boventoon. Gelukkig maar. Ook hebben we heel veel gelachen met de kinderen en ons vriendje Arno de hond. We hadden van het thuisfront en van ons zelf ook wat kraamcadeaus voor Kimberly want ja, ze is toch echt bevallen. Het zou bijna gek zijn als ze in huize Aarsele niet creatief geweest waren ook een ontzettend mooi kleedje te haken en een heleboel olifantjes met een zakje kraamsuiker. Kraamsuiker of geboortesuiker wat men in België als traditie geeft aan het kraambezoek. Dit zouden we dan in haar zelf ontworpen koffertje meenemen voor ons bezoek thuis in Nederland. Prachtig toch? Uiteraard konden wij het dan niet laten in de avonden te proosten met heel team baby en even lekker te genieten van Hollandse beschuit met muisjes.

Na twee dagen zijn we gestart met voeding om en om en uiteindelijk volledig de flesvoedingen. In die eerste week zijn de huisarts en vroedvrouw nog enkele keren geweest voor het wegen, de hielprik en de verzorging van Kimberly. Ook de cameraploeg is nog eens geweest om vragen te stellen. Een drukke emotionele maar vooral mooie liefdevolle week. De vrijdag voor ons vertrek gebeurde er nog wel wat naars.

De politie stond op de stoep. Die had een melding gehad dat we zouden vertrekken naar Nederland. Ze kwamen op de dag waar de hormonen gierden, de hielprik gezet werd en het huis volbeladen was. Totaal misplaatst en gelukkig hadden we voldoende papieren aan te tonen dat er geen zorgen hoefde te zijn voor eventuele handel of wat dan ook. De schrik zat er goed in, maar achteraf kunnen we zeggen ook dankbaar te zijn dat men denkt om de belangen van Sara. Iets wat ook voor ons allen het meest belangrijk is en juist daarom zijn we al zolang bezig om het goed te regelen en uit te zoeken. Het blijft namelijk een bijzondere vorm, en eigenlijk zou dat geen taboe meer hoeven zijn. En daarom komt steeds de zin terug. In liefde gedragen, in liefde verwacht. En in de overtuiging dat dit het belangrijkst is gaan we hoe dan ook enorm genieten van alles.

Terug naar huis. Een dag waarvan we allemaal wisten dat die pittig zou zijn. We hebben de dag nog veel gepraat, rust gehouden en vooral heel veel geknuffeld met elkaar en met Sara. In de middag hebben we met zijn allen frietjes gegeten en op het moment dat Kimberly nog een flesje gaf en er klaar voor was namen we Sara over. De wagen in en in volle tranen op naar de nog vollere auto terug naar huis. Ja die middag zijn er veel tranen gevallen, niet van verdriet of teleurstelling maar van trots. Kimberly deed iets wat iemand die dat nooit deed niet zou kunnen begrijpen. Dat hoeft ook niet, maar weet dat het op een liefdevol en warme manier ging zoals elk kind zou wensen. Sara heeft ontzettend veel liefde gevoelt die week, dat kan niet anders en dat neemt zij en wij voor altijd mee.

Eenmaal thuis konden wij eindelijk ons hoofd legen. Bij binnenkomst was het huis versiert door Tante Petra en lieve Linda en Maaike. Ontzettend veel pakketjes en enveloppen lagen er op de tafel. Ontroerd van de week, de prikkels en de reis zaten we met haar eerste flesje thuis. Ze leek tevreden wat ons deed ontladen. Het is goed zo. Onze droom mocht zomaar uitkomen en ja we zijn nu ook papa en wie had dat verwacht? De pakketjes en enveloppen mochten even wachten want dat konden we nog even niet aan. Jeetje wat een tijd.

De dagen erop hebben we nog kraamzorg gehad en konden we opnieuw een kraamweek in. Even oefenen met dat eerste badje, ideale houdingen voor krampjes en een hoop nuttige handvatten om zelf verder te gaan.  Pas een dag later konden we het aan de kaartjes te openen en bij elke kaart viel er weer een traan. Pff wat zijn we dankbaar met zoveel liefde om ons heen. Lieve vrienden, familie en een team erbij waar we nooit vaarwel tegen zeggen. Ja ons gezin moet als gezin verder, en ja Kimberly zal met haar gezin verder moeten. Maar eeuwig zal de band er zijn, en dat voelt goed. We gaan genieten en ons best doen van Sara een lief meisje te maken die ooit op eigen benen staat, verder gaan we vooral van elkaar genieten en van alle avonturen die er nog zullen volgen.

Met deze willen we iedereen dan ook vanuit de grond van ons hart danken voor het volgen. Want ja we kozen met zijn allen niet voor een standaard weg of verhaal, een wens of droom die we lang voor ons hielden, uiteindelijk openbaar maakte bracht iets onmogelijks. Niet is alleen uitgekomen waar we van droomde. Maar we hebben ook ontzettend veel geleerd. Niet alleen over het vrouwelijk lichaam (haha) Maar vooral over mensen. Mensen die oordelen, meningen delen, verzwijgen, verbieden of juist toejuichen. We hebben ze allemaal mogen ontmoeten en vooral die mensen met het hart op de juiste plek, die een beetje open durven te staan voor wat soms vreemd lijkt heeft ons doen verbazen. Mensen zijn mooi. Bedankt. Wij gaan lekker genieten van ons kleine dametje, want oh wat is ze fijn! En zeker niet te vergeten... Elke dag dankbaar, hoe vaak ook gezegd. Kimberly, Bram, Robin, Cara, Mauro, Rani en Arno. Jullie zijn toppertjes en hebben voor altijd een plekje in ons hartje. En zoals we bij het afscheid zeiden. Het is geen vaarwel maar tot ziens.

Team baby!