#5 En daar was de klik

In een vorige blog vertelde we over de ervaring compleet te zijn, en toen toch weer niet. Helaas is dat al vaker zo gegaan in dit avontuur en wordt er eigenlijk best veel onbewust gespeeld met vele gevoelens en emoties. Belangen en wensen van ons als stel, het toekomstige wondertje maar ook zeker van de omgeving, familie en ook uiteraard de eventuele draagmoeder en/of eicel-donor en haar familie en gezin. Onlangs vertelde we tijdens een interview met het NRC dat we het ontzettend moeilijk vinden om alles maar zelf uit te moeten vogelen. Nu zijn we redelijk handig in grote projecten en gelukkig kunnen we heel veel leren van andermans verhalen. Maar het is toch gek dat er geen onafhankelijk bureau is die hierin begeleiding kan bieden? Maar nu het goede nieuws! Een nieuwe blog, en een nieuwe ontmoeting.. Is dit de klik die we zochten?

Maanden terug zaten wij in de fase uit te zoeken wat bij ons zou passen, en ook wat wij wensen en willen. Adopteren, co-ouderschap, pleegzorg of toch een eigen kindje met behulp van een logeerbuik? Dit laatste had onze grote voorkeur waarna we de volgende vraag moesten beantwoorden. Wie of wat kan ons helpen? Waar kan en mag dit? Willen we dat een vrouw dan een logeerbuik heeft met een eitje van een ander? Of toch op de redelijk natuurlijke weg doormiddel van inseminatie en een eitje van haar zelf? Dit laatste vonden wij te spannend, de gedachte dat zowel de logeerbuik en het eitje van dezelfde vrouw afkomstig is leek ons te spannend, maar goed denken voor een ander blijkt niet altijd verstandig. Want na het horen van vele verhalen van andere wens-ouders en ervaringsdeskundige blijkt het allemaal te kunnen als het maar klopt, goed voelt en vanuit het hart gedaan word. 

Na een aantal tegenslagen gingen we opnieuw op zoektocht naar een draagmoeder en kwam er een hele lieve vrouw op ons pad die ons wel wilde helpen. Ze had alleen nog wat tijd nodig maar dat ze ons wilde helpen wist ze zeker en had ze hele mooie emotionele redenen voor. Dit raakte ons en het gevoel was goed. Toch kon het voorlopig niet doorgaan en was er ook niet direct een moment waarin dit wel zou kunnen dus besloten we rustig vast te zoeken naar een eicel-donor. Ik breng het nou alsof dit makkelijk gaat, maar dat is niet zo. Ik noem het zoeken, maar eigenlijk tref je ze door het praten met anderen, spreken in besloten groepen over dit onderwerp of soms door het volgen van forums of omdat iemand al heel dichtbij je staat.

Na het voorstellen van ons zelf op een besloten pagina kwamen er meerdere berichten van vrouwen die overwogen eicellen te doneren, of die hadden dit al eens gedaan maar vonden het mooi dit nu eens te doen voor iemand die bekend is. Niet alles was koosjer en ook zeker niet met iedereen was er een goed gevoel. Maar een dame die ons opviel hebben we ontmoet. Niet zomaar…. Hier zijn heel veel berichtjes over heen gegaan, en niet eens alleen over de wens, de manier, waarom, de voors en tegens maar ook gewoon leuk over muziek, hobby’s en het weer.

We spraken af op een zonnige dag, fijn ook want we waren ook wel zonnig gezind en eigenlijk keken we enorm uit naar deze ontmoeting omdat de berichtjes over en weer zo fijn, oprecht en goed voelde. Voor ons zo’n 2 uur rijden naar Gent in België waar we afspraken, dat is natuurlijk een kleine moeite en bracht ons op weg naar een nieuw avontuur. We ontmoette haar samen met haar man bij het treinstation waarbij wij geparkeerd stonden. Samen zijn we nog een paar haltes met de bus gegaan om vervolgens te wandelen door het centrum. Na de herhalingsvragen die we eigenlijk al van elkaar wisten via de app bespraken we ook gewone onderwerpen alsof je een dagje op pad bent met vrienden en een relaxte wandeling maakt. Uiteindelijk gingen we naar de markthallen waar een klein festival was met eten, drankjes en muziek. We zijn daar gaan staan en hebben heerlijk gekletst. Een opmerking die we van haar man kregen was dat we er eigenlijk best wel ok en normaal uitzagen. We begrijpen wel wat hij bedoelt, en hij gaf ook aan het allemaal erg spannend te vinden. We hadden het immers gehad over het reizen naar Cyprus, zij die haar eitjes doneert en een andere vrouw die deze dan draagt met ons mannen goedje… Ja het is nogal wat,, en eigenlijk beseffen we ons dat al te goed al is het onderwerp als plas en poep geworden. Na het uitgebreid praten over de 4 kinderen die zij hebben. Ze leest mee dus we moeten het goed zeggen: 6, 8, 9 en 11 jaar. 3 meiden en een kleine man. We hebben het gehad over families, een eerdere donatie die zij gedaan heeft voor de eicel-bank in België. We hebben het gehad over wat hij hier eigenlijk van vond en daar kwam een bijzondere opmerking: Dat het goed voelt, dat weet je, ervaar je of het is er niet. Ik weet dat mijn vrouw sterk genoeg is en al vier keer een zwangerschap had met maar weinig complicaties, en ik weet dat wij als gezin sterk genoeg zijn en graag helpen aan andermans geluk. Maar Cyprus vind ik doodeng omdat ik het niet ken, ik heb dan nog liever dat mijn vrouw zelf het kindje draagt want dat ken ik. Bang voor het onbekende… Dat gevoel herkende wij wel en is ook logisch. Ondertussen was zij alleen maar aan het nadenken, je kon het bijna horen waarna ze vertelde hoe haar gevoel en gedachte was om dit voor een ander te doen. Ze geeft al jaren bloed om andermans geluk en kansen, ze heeft zelf vier kinderen en ervaart dat als het grootste geschenk. Ze gunt een ander gewoon dat gevoel en geluk een gezin te kunnen stichten omdat het om de liefde gaat en niet om wie of wat. We konden het niet uiten, maar de brok zat, en zit er nog bij het schrijven van deze woorden. Wij zelf hebben er lang over nagedacht en kwamen tot die zelfde conclusie. Het is niet de persoon of afkomst die je ouder van een kindje maakt, maar het zijn de liefdevolle verzorgers die dit weloverwogen doen. 

Na deze zware kost aan onderwerpen zijn we verder gaan wandelen en belandde we uiteindelijk bij een bistro aan het water. Nadat de ober het nodig vond een glas cola met een gooi uit te serveren (per ongeluk) hebben we nog lekker gekletst en moesten we toch even terug komen op het onderwerp waar zij over nadacht bij zijn opmerking Cyprus eng te vinden en meer vertrouwen te hebben dat het goed komt als zij zelf het kindje draagt. Ze vertelde dat in de periode zij eicel-donor was wel eens uitgezocht en overwogen te hebben een kindje te dragen voor een ander. Ze wist toen niet zeker of ze zelf nog een kindje wilde in de toekomst en ze had nooit een klik met eventuele wensouders die zo graag ouder wilde worden. Ook spraken we over wat voor rompslomp en ingewikkeldheden er eigenlijk nodig zijn als we inderdaad een route via Cyprus willen volgen. Het voelt oneerlijk en die gedachte deelde we waardoor zij ook die mogelijkheid niet wilde uitsluiten. 

Spannende tijden, mooie gesprekken en veel stof tot nadenken. Dat is wat we mee naar huis namen op terug naar ons huisje in Nieuwgein. Na een dankende hand en een dikke knuffel 2 uur terug naar huis. Kapot aan informatie, maar vol adrenaline en mooie gedachtes aan een hele mooie ontmoeting die nog zeker een vervolg krijgt…. Of heeft gekregen. 

Dat is d’r, met haar gaat het lukken. Het fijne gezin, de warme woorden, een lieve man die er helemaal achterstaat en een prachtmens die echt weet waar ze het over heeft. Tjha…. En daar was de klik!