#11 Corona

De vorige keer vertelden we over de 20-wekenecho, het lekke luchtbed en de gender bekendmaking aan vrienden en familie. Een meisje. We krijgen gewoon een meid in huis, en ergens voelt dat als extra bijzonder. We tellen de laatste maanden.

Inmiddels tellen we geen maanden, maar bijna de laatste maand of zeg gerust laatste weken. De komst van een kleintje in ons midden waar we hoe snel het ook gegaan lijkt, al zolang naar uit kijken. Bijna drie jaar geleden begon de ondekkingsfase naar wat er kan en eventueel mogelijk zou zijn voor twee mannen met een kinderwens. Ergens toch snel en onverwacht kwam daar Kimberly op ons pad die niet alleen door wat ze nu voor ons doet maar ook door haar persoonlijkheid ons leven op zijn kop bracht. We zeggen wel eens dat Belgen echt anders zijn dan Nederlanders, maar dat is ook echt zo. En wat hebben we daar nu al ontzettend veel van geleerd. Iets wat we er gewoon cadeau bij hebben gekregen. Net zo’n cadeau als de band die er gegroeit is en uiteraard ook de wens die er voor ons is uit lijkt te komen.

Maar in zo’n traject, en in zo’n periode waarin je veel deelt en een intense band opbouwt gebeurt er ook veel. En hoe goed en hoe duidelijk we alles ook voorbereid hadden, hoe goed iedereen wist waar aan toe te zijn. De risico’s, de toekomst en verlangens zijn er ook altijd dingen die je niet kan voorspellen. En één van die onvoorspelbare dingen is dan wel Corona. Want wat heeft hij of zij een messteek gegeven. Niet alleen aan en in ons verhaal maar voor iedereen. Niet alleen in Nederland of België maar over de hele wereld. En gatverdamme, wij staan te juichen om een wens en blijdschap te delen over de mooie avonturen, afspraken en gekke uitjes. Maar daarbuiten worden er mensen ziek, overlijden er zelfs mensen. Werken velen zich een slag in het rond om de wereld wat draaiend te houden, staan zorgverleners en vele andere vitale beroepen zich uit te sloven voor onze gezondheid en past elke burger zijn egoisme even aan om te denken aan elkaar in plaats van aan ons zelf. Dat was ook voor ons even wennen.

27 februari 2020 werd de eerste besmetting in Nederland vastgesteld. Een dag waarna er al weken aan vooraf gingen waarin dit virus woekerde van land naar land. Hoe dichterbij het virus kwam, hoe meer de spanning bij ons steeg. Vragen als, hoe gaan we straks naar een echo, hoe kunnen we er nu zijn voor Kimberly en haar gezin. Maar ook de vraag hoe we straks naar België kunnen nu de grenzen dicht zijn.

Maar hoe gek ook leek Kimberly relaxed en duidelijk. Iets wat ook verstandig is tijdens de zwangerschap, ze zei: ‘Niemand kan hier wat aan doen, we hebben de raad van de regering te volgen en zullen duimen dat het snel over gaat’. We moesten hier even aan wennen want onze angst maar ook die van onze omgeving naar ons toe zorgde voor wat paniek. En deze iets wat overdreven reactie zorgde er ook voor dat er soms wat spanning ontstond nu de afstand zo groot is en de vele vragen nog groter. Toen we meer konden wennen aan de situatie begonnen we het ook in te zien, terwijl we ons ook ‘nog’ eens realiseerde wat Kimberly wel niet allemaal voor ons doet. Niet alleen team baby zit met pech en een onvoorspelbare situatie. Iedereen zit in een onvoorspelbare situatie met zijn of haar angsten en teleurstellingen.

Gek genoeg verzacht het te weten met iedereen in dat zelfde schuitje te zitten. En eigenlijk zijn we nu best relaxed. We houden ons aan alle voorschriften, kunnen helaas niet bij de echo zijn. En hoe straks de bevalling gaat en daarna laten we even voor wat het is. Niemand weet hoe het dan is namelijk. En eigenlijk hebben we daar ook wel vrede mee want we weten na zo’n avontuur wel een beetje hoe Kimberly is en jeetje wat doet zij, maar ook haar man en kinderen het goed en dapper. Want ook zij zitten thuis, als juf met vier kinderen aan de lesstof. De gezellige beestenboel en huishouden wat ook doorgaat en ojah. Ook nog eens goed zorgen voor die kleine meid. Maar dat zit wel goed en kijken dan ook erg uit naar het moment we hen allemaal weer een dikke knuffel kunnen geven en elkaar weer zien.

Corona maakt er een potje van, en maakt helaas heel veel kapot letterlijk, maar ook figuurlijk. Zoals we altijd zeiden. Voelt het nog steeds als team baby, alleen even op een gepaste afstand om straks dichter dan ooit te staan.

En nu! Nu dachten we, het word tijd toch weer een blog te maken want we voelen ons goed. Ondanks dat de laatste loodjes voor Kimberly wat zwaarder worden blijft ze even positief. Op de laatste echo afgelopen vrijdag gaf ze aan dat het spruitje nu zo’n 2,7 kg was en al mooi ondersteboven ligt. Nu duimen we alleen nog maar dat Kimberly een beetje kan genieten, en straks een mooie bevalling heeft op de manier zoals ze dat wenste. Thuis met die vertrouwde Marcel of Marcia. We wisten niet zo goed wanneer of hoe een nieuwe blog te maken gezien de omstandigheden. Maar alles gaat ook gewoon door en zo ook ons avontuur. Het blijft onwerkelijk en bijzonder allemaal. 

Zo ook gisteren waarin we uit het niets en totaal onverwachts verrast werden met een babyshower. Met een smoesje kwamen we in de tuin van tante Petra waar naast slingers een tafel en iPad stond met allemaal lieve vrienden en familie aan het beeldbellen. Ze hadden een leuk kraamcadeau en hele lieve woorden in korte filmpjes gezet. Een beetje lastig vinden we dat we plezier maken en zo verrast worden terwijl Kimberly zich op andere dingen focust, maar we konden het niet laten omdat het ons wel ontroerde hoeveel liefde er is en hoe erg alles gegunt word. Niet alleen voor ons maar ook de dankbaarheid naar België toe. En zeker dat laatste is dan ook meer dan terecht!

Nog 5 weken! En dan worden (zijn)? we papa.
Aaaaaaaaah spannend!!!

Klik hier voor het filmpje van de babyshower.