#6 Ze ‘zei’….. JA!?!

In onze vorige blog vertelden we jullie dat er een enorme klik ontstond tijdens de eerste ontmoeting met een eventuele eiceldonor en haar partner. Uiteindelijk besloten zij wellicht een beter gevoel te hebben bij het eventueel dragen van een kindje van ons als draagmoeder. Ze wilde hier nog goed over nadenken alvorens ze daar ja op zou zeggen.

We zijn inmiddels een tijdje verder en uiteraard is er digitaal en real-life een hoop afgekletst, overwogen en afgesproken om nader tot elkaar te komen, elkaar beter te leren kennen en uiteraard ook gewoonweg te kijken wat de wensen over en weer zijn. Het is niet zomaar iets en we willen dan ook benadrukken dat het in een blog of in woorden eigenlijk niet uit te drukken is hoe bepaalde besluiten tot stand komen. Maar doe in dit geval de aanname maar dat daar vele uren denk- en uitzoekwerk, maar vooral emoties bij gemoeid zijn geweest. Maar goed, na de leuke kennismaking is het even de tijd geworden van het grote vraagteken…. Gaat ze ons helpen papa te worden of is het toch te heftig.

Nadat ze haar geruststellende huisarts had gesproken, het een en ander uitgezocht had over hoe het in zijn werk kan gaan als draagmoeder voor een ander wilde ze ook graag praten met haar omgeving. Minstens zo belangrijk dat je gezin en de rest van de privé-omgeving achter je staat. Daarom besloot zij na goede gesprekken met haar man, ook haar kinderen één voor één te vertellen een geheim te bewaren. Niet omdat ze er een geheim van wilde maken, maar om eerlijk te horen hoe de kinderen het zouden vinden als mama zwanger zou worden voor een ander stel. Niet om het kindje in huis te houden en op te voeden, maar echt voor een mannenstel die heel vele liefde wil geven aan een kindje en die willen verzorgen. De reacties waren tranen trekkend mooi en gaf maar weer aan hoe betrokken en close dit gezin is bij hen. Omdat de kinderen niet alles makkelijk konden bespreken of uitleggen vroeg mama een tekening te maken over hoe zij er na kijken maar ook die tekeningen waren niet anders dan positief, vol liefde en een hoop trots voor mama. Bijzonder, het blijft bijzonder!

En toen was er een datum. Ze had ons afgelopen tijd de hemd van het lijf gevraagd aan vragen, zowel medisch, praktisch en juridisch. We waren goed voorbereid gezien we inmiddels 2/2,5 jaar verder zijn in onze LOI Thuis studie waardoor we haar goed konden vertellen hoe bepaalde zaken zouden werken. Uiteraard heeft ze zichzelf ook goed laten informeren dus konden we een datum prikken en spraken we wederom af in Gent. 

Dus daar gingen we weer, op naar Gent waar we dit keer alleen met haar afspraken. Het was net zo’n mooie dag als de eerste keer dat we haar ontmoet hadden. Na een gezellige wandeling door het mooie centrum, waar toevallig een stoet aan Schotse mensen die doedelzak speelden langs liepen, kwamen we op een terras waar we een lekker drankje namen en samen gingen lunchen. Het was ons allang opgevallen dat ze een tas bij zich had, dus stiekem hadden we hele boekwerken aan vragen en brochures verwacht maar in die tas zaten veel mooiere dingen in verstopt. Dit zou de dag zijn dat ze ons grote vraagteken zou oplossen. Gaat ze een eitje doneren, gaat ze ons zelfs helpen als wondervrouw, logeerbuik of draagmoeder, of hoe je het dan ook noemen wilt? We vroegen haar of ze na had gedacht. Het verlossende antwoord kwam door te zeggen dat ze het antwoord niet ging geven, maar het aan ons wilde laten zien.

En toen ging de tas open, ze haalde er een pakketje uit met daarop een kaartje. Onze harte bonkte van de spanning, en eigenlijk leefde we een droom. In die droom kwam alles voorbij. De eerste ontmoeting, het bezoeken van bijeenkomsten, teleurstellingen, gekke berichten, mooie berichten, lieve ontmoetingen met andere wensouders, honderden berichten aan klinieken, advocaten, instellingen. Telefoontjes met ziekenhuizen, medici, zorgverzekeraars, hulp-instanties en toen dit moment pfff…. We openden als eerst het envelopje waar een kaartje inzat.. Een soort rompertje met op de achterkant de tekst: Het is te mooi om waar te zijn maar het is waar! En dat is het mooiste! Ik ga graag met jullie mee op avontuur. Veel liefs Kimberly x.

Gezien we op een vol terras zaten lukte het niet te schreeuwen en hysterisch te janken als pasgeboren baby (hihi). We bleven stil en staarde haar en daarna elkaar aan. Echt waar? Meen je dit? Nee toch? Ga je? Nee echt? Ze bleef maar ja knikken en ondertussen werden de oogjes toch wel ernstig nattig.. Ze gaat ons helpen? Weet ze waar ze aan begint? Ze zei JA!?! Al starend en overdondert stonden we op om haar een hele dikke knuffel te geven want tjemig. We hebben nog niks maar het voelt alsof dat kindje nu echt kan gaan komen? Het kindje waar we zo van dromen, het kindje waar we alles voor willen doen. Zeker als het uit zoveel liefde met de hulp van deze lieve vrouw geboren kan worden, opeens is dit redelijk onbekende traject niet zo gek meer.

Toen vergaten we bijna dat er nog een pak was, we pakten het uit en er zat een heel lief kleedje in. En niet eens van een winkel. Ze heeft deze gewoon zelf gemaakt voor ons, of eigenlijk een beetje voor het toekomstige kindje. Hierna kwamen er nog meer verassingen uit die tas. Ze vertelde ons hoe ze de kinderen verteld had dit te overwegen en uiteindelijk te willen doen met de steun van haar gezin. De kinderen stonden de dagen nadat ze het thuis vertelde vol met vragen dus hebben ze die voor ons opgeschreven. Allemaal vragen die wij de volgende keer bij hun thuis beloofd hebben te beantwoorden. Kinderlijke vragen waar wij zelf niet altijd al over nagedacht hadden. Het was namelijk tot op heden te mooi om waard te zijn. Maar hier ook een lieve tekening van de jongste uit het gezin van vier kinderen. 

Nadat we weer wat rustig waren, en het besef eigenlijk nog niet doorgedrongen was besloten we weer wat verder te gaan wandelen. Heel bizar met opeens leek het alsof iedereen met een kinderwagen liep en ons aankeek. Misschien was het omdat wij op dat moment de meest stralende mannen van Gent waren. Uiteindelijk besloten we spare-ribs te eten bij een restaurant waar we ook de want lastigere onderwerpen besproken hebben. En nogmaals, het is geen opwelling. Kimberly had dit al lang eens overwogen misschien te doen voor een stel. Ze had dus goed en duidelijk voor ogen hoe zij het zag en ziet, we waren open en eerlijk naar elkaar en eigenlijk voelt het meer dan vertrouwd, het zit zeker goed. Want ja nu komt het volgende dilemma. Er moet een hoop geregeld worden. Zowel op papier als praktisch. Maar laten we beginnen met een ontmoeting met het gezin. We hadden immers net beloofd aan de kinderen al hun vragen op de kaartjes te gaan beantwoorden. En dat gaan we doen!

Na dit ontzettend leuke dagje in Gent, met ontzettend mooi nieuws stapten wij de auto in glunderend terug naar huis… Waar dat kamertje die nu nog leeg staat, misschien over een tijd wel bewoond gaat worden door het grootste geschenk wat wij ons kunnen voorstellen. Een kindje om voor te zorgen, lief te hebben en te behoeden, maar ook om lekker van te genieten.  

We zwaaien Gent gedag, de eerst volgende keer België zal bij Kimberly thuis zijn waar de kinderen  het vragenvuur mogen starten… Spannend!
Ze ‘zei’ JA!?!

(Wil je op de hoogte blijven van onze blogs? Klik dan hier om een reminder aan te zetten)