#10 Het is een....?

Zoals je hebt kunnen lezen in onze vorige blog stond er na terugkomst van onze vakantie een leuke verrassing op ons te wachten, toen we in Gent afspraken en Kimberly niet tot het volgende weekend kon wachten met testen. Ze voelde het gewoon, ze is zwanger van ons kleine wonder. En we hadden het over de eerste twee echo’s. Want jeetje, wat is dat bijzonder om te mee te maken.

Inmiddels zitten we alweer in de 21e week van de zwangerschap. De periode waarin het Kimberly gelukkig beter afgaat dan de eerste 16 weken waarbij de hele lijst aan bijwerkingen aangekruist kon worden. Ze heeft altijd al gezegd en nog steeds dat deze zwangerschap anders voelt en gaat. Toch wordt er goed voor het kindje gezorgd en krijgen we vaak kiekjes van de kinderen of het hondje Arno die over de buik waken.. Bijzonder wat dat doet in huis, en wat bijzonder dat we met dagelijks contact en veel afspreken toch alles zo intens en dichtbij mee mogen maken. Het is natuurlijk allemaal wat anders gezien we ongeveer drie uur van elkaar af wonen. Maar door hoe mooi en close het contact is voelt de afstand gewoon dichtbij. 

Vorig weekend was een extra speciale. We gingen bij hen logeren en de maandag naar de 20-wekenecho. De echo waar we wat spanning voor voelen gezien ze hier het kindje volledig controleren op alle aanwezige organen, belangrijke bloedbanen, hersenen, wervels en lichaamsdelen. Superspannend was het al leek alleen ik (Frits) er last van te hebben gezien het toilet mijn grote vriend was. Zonder dollen was het voor ons allen spannend. Niet alleen vanwege de medische echo maar ook omdat we gewoonweg nog niet wisten of we het een een jongen of meisje zou gaan worden. En al is gezondheid het belangrijkst, wij wilden het wel graag weten.

Maar voordat we maandag naar de echo gingen in Kortrijk hadden we een avondje met Kimberly en haar gezin thuis gepland waarbij we uiteindelijk ook naar haar moeder gingen om kennis te maken. We hadden haar al vaker gesproken via internet, maar gezien tekst altijd anders is dan in het echt vonden we het over en weer mooi om elkaar eens te zien en er een gevoel bij te krijgen wat wel erg goed deed. Het was best wel spannend om de woonkamer met broertje, zusje, vader en de moeder van Kimberly binnen te stappen. Maar uiteindelijk was dit niet nodig want met een Poes (streekbiertje) op tafel en lekkere worteltjes en Hollandse kaas voelde het als een warm welkom. Net zo warm als we gewend zijn bij Kimberly thuis. 

Eenmaal thuis terug bij Kimberly hadden we op zolder een luchtbed klaarstaan waar we ons intrek mochten nemen. Heerlijk, tot 03:00 ’s nachts dan, gezien we toen langzaam met ons stuitje de grond begonnen te raken. ‘Lek’. Na wat balanceren en een vliegende Joey koos hij er voor de nacht voort te zetten op de grond en hebben we toch nog wat zenuwachtige uurtjes geslapen tot de spannende dag.

Maandag 6 januari. 
We begonnen de dag lekker met een fruitje als ontbijt en vervolgens in de middag een lekker vleesje met groentjes en frietjes toen de kinderen tussen de middag thuis kwamen lunchen. Eenmaal daarna vertrokken we met zijn drietjes naar Kortrijk voor de echo. Het duurde we lang voor we geholpen werden en naar binnen geroepen werden waar de arts eerst even vol verbazing moest wennen aan de situatie dat er twee mannen en een vrouw naar binnen liepen. Ehmmm, hoe zit dit? Na een korte uitleg betrok hij ons alledrie in het verhaal en startte de echo. De hersens, vocht, longen, maag, blaas, nieren, aorta, hartje, handjes, beentjes, heupen en toen…… Ik mag u feliciteren… Alé u krijgt een dochter! En misschien nog wel belangrijker! Een gezonde dochter want op de echo was voor nu gelukkig niks geks te zien of op te merken.

Wat blijdschapstraantjes volgde in de gang… Langzaam zakt het besef. Het is niet meer het kindje of het dingetje. Maar we hebben het nu gewoon over een meisje, een dochter met twee hele blije papa’s en een overdonderde Kimberly.

Eenmaal terug thuis waren het de eerste woorden die haar vier kinderen riepen. En, en, en? Wat is het? We hadden dit stukje niet helemaal voorbereid maar uiteraard deelden we snel de uitslag met een spel. We hadden een roze en blauwe ballon waarbij je moest staan als dat de kleur en het geslacht was. De ballon die leeg zou lopen was de uitslag. Daar stond ik in mijn eentje met Bram als steun bij team roze.. Allemaal mis, het is een meisje. Vlak daarna maakte we een leuk filmpje om het bekend te maken waarna we toch ook weer gedag moesten zeggen voor een reis terug naar Nederland, een reis waarbij we drie uur lang niet uitgepraat raken over het warme bad dat we altijd krijgen in Belgie, hoe bijzonder alles wel niet is en ja, we krijgen een dochter. 

Afgelopen weekend hebben we het bij de moeder van Frits en de vader van Joey bekend gemaakt. We hadden zo’n confetti ballon en zelf gemaakte cakejes. Ook hadden we een kraskaart die opa en oma mochten open krassen. Als zij riepen wat er naar voren kwam knalde de ballon en een bende van snippertjes volgde. Wat een leuke reacties van de familie, die dit iets wat gekke maar bijzondere avontuur om hun manier beleven.

Een leuk sfeertje en een leuk samenkomen om te vertellen dat we zo trots en dankbaar zijn in dit avontuur.  Bekijk de beelden hieronder… Een meisje!!! TEAM BABY!