#4 Terwijl half Nederland naar paas-eitjes zoekt…

In een eerdere blog lieten we weten dat er na frustratie, een goed plan, veel pech met een eerdere potentiële draagmoeder, ook een fijn mailtje binnenkwam. 

Dit mailtje kwam van een vrouw uit België. Zij heeft al enkele jaren de overweging eens eicellen te willen doneren voor stellen die om wat voor reden dan ook niet zelf kunnen voorzien in eitjes. Haar zus is een lange tijd bezig geweest zwanger te worden en dit wilde maar niet lukken door een afwijking van de eileiders. Zodoende had zij al lang nagedacht en uitgezocht hoe dit zou werken. Ze heeft zelf een voltooid gezin, die helemaal achter haar zouden staan. Omdat haar zus inmiddels toch zwanger raakte met eigen eitjes wilde zij toch nog eitjes doneren in een kliniek in Gent. Kort hiervoor zag ze onze blog en kwam ze met ons in contact. Ze vertelde het zwaar en emotioneel pittig te vinden zelf een kindje te dragen voor een ander, maar haar eitjes doneren voor ons wilde zij wel overwegen. Zij vond dit hetzelfde als dat een man zaadjes zou doneren. Natuurlijk is eitjes doneren een hele andere ingreep, maar we konden haar ergens wel begrijpen. 

Na goede gesprekken over en weer via de mail, en privé-berichten op Facebook gaf ze aan pas af te willen spreken wanneer de testen positief zouden zijn. Vanuit de gynaecoloog die wij veel spreken in Cyprus hebben we een aantal punten gehad die zij bij haar eigen arts kan testen. Bloedtesten als HIV, hepatitis, schildklier en antistoffen. Ook zou er een echo gemaakt moeten worden om te kijken naar de follikels en eireserves. Na de afspraak bij de huisarts voor de bloedonderzoeken was na een paar weken het moment van de echo bij haar eigen gynaecoloog. Die ochtend hebben we haar nog gesproken en succes gewenst. En daarna bleef het stil. Geblokkeerd op ons mobiel, geen reactie meer op de mail, geblokkeerd op Facebook, oftewel van de aardbodem verdwenen, zo voelt het. 

Gelijk daarna kwamen de vragen als: Hebben we iets verkeerd gedaan? Is de uitslag zo slecht geweest of bleek het toch allemaal te zwaar om te doen? We hebben allerlei redenen bedacht waarom ze ons even niet wilde spreken. Maar nu drie weken verder weten we het eigenlijk wel zeker… Ergens is zij toch van gedachte verandert en dat zullen we respecteren. Ook al hadden we het graag op een andere manier gezien.

Mocht zij dit dan toch lezen… Ondanks het harde afscheid, de opnieuw slapeloze nachten om de gedachte waarom, respecteren we het feit dat je in ieder geval de goede intentie had om ons te willen helpen. Het is misschien toch zwaarder gevallen eitjes te doneren aan een ander gezin, maar het feit je dit wilde overwegen is een groot geschenk en geeft ons hoop dat er dan ook vast een nieuwe kans voor zal komen.

En nu is het pasen,… Dus wat gaan we doen? 

Precies, op zoek naar eitjes!